Tentoonstelling: 'Stof tot Nadenken’

Het thema van de tentoonstelling 'Stof tot Nadenken' betekent: beraden, bezinnen, doordenken, filosoferen. Alle kunstwerken zijn gemaakt van afgedankte militaire kleding, van uniformstof.

In onze tijd van militaire conflicten en paraatheid krijgt het militaire uniform als deel van een kunstuiting een speciale betekenis.

 

In deze tentoonstelling wordt mijn diptiek ‘Stop! Border Ahead’ geëxposeerd.

​

Het kunstwerk ontstond na een nachtmerrie. Na die ervaring schreef ik het volgende:

"Het was precies om middernacht, op de 13e dag van de oorlog in Gaza, die begon na de terreuraanval van Hamas op Israel op 7 oktober 2023. Ik werd wakker geschud door het beeld van een hand in mijn gedachten. De rest van de nachtmerrie kan ik me niet herinneren, maar het beeld van de hand bleef me bij.

Gewoon een hand. Wat betekent dat? Ik zocht naar aanwijzingen in mijn omgeving en in mijn herinneringen: een foto aan mijn muur van de kleine handpalm van mijn zoon, met handverf gemaakt op de kleuterschool. Nog maar een paar uur eerder had ik met een andere moeder gesproken over de wanhoop van degenen die ontdekten dat hun baby’s op de ochtend van 7 oktober door Hamas waren ontvoerd. Niemand weet wanneer of in welke toestand zij hun geliefden zullen terugkrijgen. De kinderen van Gaza, die sterven en lijden, dragen de mentale littekens van drie getraumatiseerde generaties met zich mee".

Deze oorlog duurt nu al bijna een jaar en een einde is nog niet in zicht.
"Maar de hand is ook een symbool van bescherming en geluk: de ‘Chamsa’ of ‘de hand van Fatima’, die het kwade afweert met de kracht van de vijf vingers.
Het deed me denken aan de vroegste menselijke kunstvorm: grotkunst. Een teken van leven van duizenden jaren geleden, aan het begin van de beschaving. Toen de mens nog geen schrift had, maar toch een boodschap kon overbrengen: ‘wij waren hier. We leefden, we werkten, we gebruikten deze vingers en handen, we maakten deel uit van een gemeenschap. Deze handen deden alles wat nodig was om een collectief in leven te houden; ze jaagden, verzamelden, bouwden en, wanneer dat nodig was, doodden ze ook.’ Is oorlog zo oud als de beschaving? Of moeten we deze eeuwenoude handen lezen als een wanhopige roep: ‘Wat voor wereld laten we achter?’ Generaties van mensen gebruikten hun handen, geest en creativiteit om een wereld op te bouwen. Elke generatie wilde geloven dat dit een betere toekomst voor hun kinderen zou opleveren. De hand herinnert ons aan de vraag: zijn we erin geslaagd een betere wereld op te bouwen? Een rechtvaardige wereld, waarin wij en onze kinderen allemaal veilig kunnen leven? Of zijn vrede en welzijn een luxe van weinigen, terwijl oorlog woedt aan de grenzen waar onenigheid en conflict ons allemaal willen verteren? De hand geeft geen antwoord, maar stelt slechts de vraag".